Στρατόπεδα συγκεντρώσεως (μελλοθανάτων) του Ε.ΛΑ.Σ. στην Πελοπόννησο

Στρατόπεδα Συγκεντρώσεως ΕΑΜ στη Πελοπόννησο

        Χριστούγεννα 1944, Αθήνα. Στο ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία», γίνεται ευρεία σύσκεψη για τον τερματισμό της αιματοχυσίας που συνεχιζόταν από τις 3-12-44.

 Ειδικά για την σύσκεψη αυτή είχε έρθει ο Βρετανός Πρωθυπουργός Ουΐνστων Τσώρτσιλ, ο υπουργός του των εξωτερικών Άντονυ Ήντεν και άλλοι Βρετανοί,

 Από ελληνικής πλευράς παρίστανται οι Γ. Παπανδρέου, πρωθυπουργός, Π. Κανελλόπουλος, Ν. Πλαστήρας, πολιτικοί αρχηγοί και οι κομμουνιστές Γ. Σιάντος, Δ. Παρτσαλίδης κλπ. Της συσκέψεως προήδρευε ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός.

Για την σύσκεψη αυτή το όργανο της Κ.Ε. του ΕΑΜ «Ελεύθερη Ελλάδα» εξέδωσε ένα ειδικό φύλλο με τίτλο «Για να ξέρει ο λαός την Αλήθεια». Μέρος αυτού αναδημοσιεύω από το βιβλίο του κομμουνιστή Π. Ρούσου, μέλους της ηγεσίας τότε του ΚΚΕ, με τίτλο:«Η Μεγάλη Πενταετία» (τόμος Β' σελ. 368).

ΘΕΜΑ: Η ΑΝΤΙΒΑΣΙΛΕΙΑ

ΠΑΡΤΣΑΛΙΔΗΣ: Χθες τέθηκε για λύση το ζήτημα της αντιβασιλείας. Βλέπω ότι το ζήτημα αυτό παρακάμπτεται. Είναι κοινή συνείδηση ότι αν υπήρχε αντιβασιλεία, μπορούσε να αποφευχθεί η σύγκρουση, γιατί όταν στις 4 τον Δεκέμβρη παραιτήθηκε ο Παπανδρέου και προσκλήθηκε ο κ. Σοφούλης, ήλθε δε σε επαφή μαζί του το ΕΑΜ και το ΚΚΕ, θα ήταν δυνατό να σχηματιστεί Κυβέρνηση. Συνεπώς, πρωταρχική προϋπόθεση τον τερματισμού της κρίσης είναι η αντιβασιλεία.

Ο Κανελλόπουλος κάνει εμπαθή επίθεση κατά του ΕΑΜ.

(Σημ: Δεν αναφέρει όμως περισσότερα η ΕΑΜική εφημερίδα. Γιατί; Θα το δούμε παρακάτω )

ΣΙΑΝΤΟΣ Το καθήκον μας είναι, όχι να συζητούμε, αλλά να βρούμε μια λύση, που θα μας βγάλει από τη σημερινή κατάσταση. Επαναλαμβάνω την άποψη: Πρέπει να γίνει μια κυβέρνηση κοινής εμπιστοσύνης στην οποία θα παραδώσει ο στρατός του ΕΛΑΣ.

Τι ανέφερε όμως ο Κανελλόπουλος κατά του ΕΑΜ. που δεν το αναφέρει η ΕΑΜική εφημερίδα;

Από τα επίσημα πρακτικά της συσκέψεως ας δούμε τι ακριβώς είπε ο υπουργός ΙΙαναγ. Κανελλόπουλος:

ΠΑΡΤΣΑΛΙΔΗΣ: Χθες είπαμε καθαρά. ότι το πρώτο βήμα είναι  η Αντιβασιλεία. Βλέπω σήμερα το αποφεύγετε...

Π. ΡΑΛΛΗΣ: Το θέτετε ως όρο;

ΠΑΡΤΣΑΛΙΔΗΣ: Μάλιστα. Ως πρώτο και βασικό όρο.

Π. ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ: Ο κ. Σιάντος ξεκίνησε από μία προϋπόθεση, που είναι απαράδεκτος. Και θέλω να ξέρω, τι λέει γι' αυτήν ο πολιτικός κόσμος της Χώρας. Ο κ. Σιάντος είπε, ότι ο διεξαγόμενος πόλεμος είναι πόλεμος μεταξύ Ελληνικού λαού και των Άγγλων. Αποτελεί τάχα πόλεμο κατά των Άγγλων η αιχμαλωσία χιλιάδων γυναικόπαιδων που μεταφέρονται εις Θήβας και αλλάς περιοχές υπό αθλιέστατες συνθήκες; Αυτό είναι Γερμανική μέθοδος, είναι φασισμός. Αφού κ. Σιάντο, λέτε, ότι έχετε το λαό μαζί σας, γιατί κατά τις ώρες της ελευθέρας κυκλοφορίας, εισέρχονται χιλιάδες λαού εις την δική μας ζώνη και δεν έρχονται προς την δική σας; Αυτό το καμουφλάρισμα της λαοκρατίας, που έχετε, έληξε. Όταν ήλθα από την Πελοπόννησο, απέκρυψα τις σφαγές χιλιάδων ανθρώπων που κάματε, ως και εκείνων που κλείσατε στα στρατόπεδα. Έπρεπε τότε να βρεθεί μία διέξοδος εις σας από τις ευθύνες του παρελθόντος. θα είμεθα ευτυχείς τότε, να μπαίναμε εις νόμιμο πολιτικό βίο.

»Βρέθηκε να έχετε τόσα όπλα και πολεμοφόδια που όλος ο κόσμος απορεί πώς δεν τα εξαντλήσατε κατά των Γερμανών, αφού λέτε πως τους πολεμήσατε.

 

Μερική άποψη του Μελιγαλά. Κάτω δεξιά διακρίνεται το «Μπεζεστένι», που στα τουρκικά σημαίνει «υπαίθριο παζάρι». Μέσα σ' αυτό (χωρητικότητας 500 περίπου ατόμων) συγκέντρωσαν οι ΕΛΑΣίτες περισσότερους από 2.000 «αντιδραστικούς», τους οποίους μετέφεραν και εκτέλεσαν στην «Πηγάδα» του Μελιγαλά.

 Μία λύση του προβλήματος υπάρχει: να καταθέσουν οι στασιαστές τα όπλα. Γιατί μόνον τότε θα γλιτώσουν από το φασισμό.

ΠΑΡΤΣΑΛΙΔΗΣ: Διακόπτει γελών,

Π. ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ: Μη γελάτε κ. Παρτσαλίδη. Είσθε αρκετά ευφυής δια να ξέρετε ότι είσθε φασίστας, και είμαι αρκετά τίμιος, ώστε να είμαι δημοκράτης.

»Απορεί όλος ο κόσμος πώς συνέβη να οχυρώσετε μέσα στην Αθήνα σπίτια, όταν επί Γερμανών δεν υπήρχε ούτε ένα οχυρωμένο; Ενώ ημείς είμεθα ανύποπτοι και φροντίζαμε δια την ασφάλειαν σας και συνεργαζόμεθα κοντά σας με αθωότητα, εσείς οχυρώνατε την Αθήνα. Σκοτώθηκαν από τα νώτα κ. Σιάντο, άοπλοι ναύτες που επί τέσσερα χρόνια τώρα πάλευαν μέσα στις θάλασσες για την δόξα της Ελλάδος και της Ελευθερίας.

 Αυτά λέγουν τα επίσημα πρακτικά  της συσκέψεως. Η απόκρυψη των λεγομένων του από την ΕΑΜική εφημερίδα είναι γεγονός.

Στρατόπεδα μελλοθανάτων

    Πραγματικά ο Π. Κανελλόπουλος είδε στρατόπεδα και μάλιστα όπως ο ίδιος λέει στο ημερολόγιο του:

    «Οφείλω να παραδεχθώ ότι ο αδίστακτος σε αιματηρές πράξεις Άρης Βελουχιώτης σταμάτησε από της αφίξεώς μου εις την Πελοπόννησο, 27 Σεπτ 1944 και της συναντήσεως μου μετ’ αυτού τις εκτελέσεις και τις σφαγές».

    Ο Π. Κανελλόπουλος ήρθε μόνος άοπλος, υπουργός της Κυβερνήσεως Εθνικής Ενότητας που συμμετείχε το ΕΑΜ με 6 υπουργούς, αλλά ανίσχυρος απέναντι στον Άρη Βελουχιώτη και τους μαινόμενους οπαδούς του.

Τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως ευρίσκοντο σε περιοχές που ήλεγχε το ΕΑΜ και ήταν αποθήκες, μάντρες, υπόγεια, σχολεία και εκκλησίες. Κρατούμενοι ήταν άτομα όλων των επαγγελμάτων και ηλικιών, μόνο και μόνο διότι αντετίθεντο στο ΕΑΜ, ή υπήρχε πιθανότητα στο μέλλον να αντιτεθούν!! Φυσικά χαρακτηρίζοντο ως «φασίστες» «γκεσταπίτες», «συνεργάτες του εχθρού» κ.τ.λ., οι συνηθισμένες δηλαδή κατηγορίες που εκτόξευε το ΕΑΜ την εποχή εκείνη.

Οι κρατούμενοι, βασανιζόντουσαν, έτρωγαν σπανίως και στο τέλος εκτελούντο με ποικιλία τρόπων, κάποιοι βέβαια σωθήκανε με την επέμβαση του Π. Κανελλόπουλου. Στην πραγματικότητα ήταν στρατόπεδα συγκεντρώσεως υποψηφίων προς εκτέλεση, δεν γινόντουσαν δηλ. καταναγκαστικά έργα. Κρατούμενοι και φύλακες γενικώς τα ονόμαζαν «Σιβηρία».

    Διοικητικά ανήκαν στην «Λαϊκή Πολιτοφυλακή». την αστυνομία δηλαδή του ΕΑΜ. Είχαν ένα στρατοπεδάρχη και φύλακες που ή ήταν πολιτοφύλακες (αστυνομικοί του ΕΑΜ) ή αντάρτες ΕΛΑΣίτες.

    Δεν είναι παράξενο το φαινόμενο της υπάρξεως τέτοιων στρατοπέδων, διότι οι κομμουνιστές σε όσες χώρες επικράτησαν δημιούργησαν τέτοια

    Στην Πελοπόννησο ήταν πολλά, κάποιοι ισχυρίζονται ότι αντιστοιχούσε ένα ανά 10-15 χωριά. ΕΑΜικές πηγές αναφέρουν ότι αντιστοιχούσε ένα ανά επαρχία. Δεν υπάρχει σχετική βιβλιογραφία που να τα αναφέρει όλα συγκεντρωμένα· έτσι ο εντοπισμός όλων των στρατοπέδων είναι δύσκολος.

Πολλές φορές για διαφόρους λόγους παρίστατο ανάγκη μετακινήσεως των κρατουμένων σε άλλο μέρος, τότε τους έδεναν με σχοινιά ή αλυσίδες δύο — δύο ή ανά τρεις και οι κρατούμενοι βάδιζαν πεζοί σε δύσκολα μέρη αρκετές ημέρες και νύχτες, νηστικοί, ανυπόδητοι, ανθρώπινα ράκη. Αρκετοί πέθαιναν κατά τη διάρκεια των μετακινήσεων αυτών, ή οι βραδυπορούντες εκτετελούντο επί τόπου με τουφεκισμό ή πολτοποίηση της κεφαλής με ξύλα, ρόπαλα ή μεγάλες πέτρες, από τους «Λαϊκούς Πολιτοφύλακες».

Επιδίωξη των κομμουνιστών η εξόντωση των αντιπάλων και η κατάληψη της εξουσίας

    Τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως έγιναν ακριβώς διότι το ΚΚΕ ήθελε να πάρει την εξουσία μόλις αποχωρούσαν οι Γερμανοί και συνεπώς έπρεπε εγκαίρως να εξουδετερώσει τους αντιπάλους του.

Κομματικά έγγραφα της εποχής εκείνης, τα οποία δυστυχώς αποσιωπούνται από τους «προοδευτικούς» ιστορικούς, αποδεικνύουν ότι το ΚΚΕ με την «Εθνική» του «Αντίσταση» είχε στόχο την υπεράσπιση της Σοβιετ. Ενώσεως και την εγκαθίδρυση κομμουνιστικού καθεστώτος στην χώρα. Στο περιοδικό «ΤΟΤΕ», τεύχος 60, σε άρθρο του γράφοντος, δημοσιεύονται κάποια από αυτά.

Επιπλέον δε ο Γιάννης Ιωαννίδης, υπαρχηγός τότε του ΚΚΕ αλλά ουσιαστικά ο αρχηγός του, στις «Αναμνήσεις» είναι σαφέστατος. Το ΚΚΕ είχε αρχίσει να σκέπτεται τρόπους καταλήψεως της εξουσίας μόλις φύγουν οι Γερμανοί από τον Μάρτιο του 1943, αλλά το σχέδιο που προέβλεπε συλλήψεις, δολοφονίες κ.τ.λ. των αντιφρονούντων - ήταν έτοιμο τον Αύγουστο του 1943 και το τροποποίησαν τον Νοέμβριο του 1943. Σ' αυτό συμφωνεί και ο εκ των ηγετών τότε του ΚΚΕ Β. Μπαρτζώτας (Φάνης).

Οδηγίες για την επικράτηση της ... επανάστασης

Εξεδόθη λοιπόν από την ηγεσία του ΚΚΕ Πελοποννήσου, εντολή εφαρμογής μέτρων «ασφαλείας και στερέωσης της επανάστασης» και εστάλησαν προς τις τοπικές οργανώσεις, τον ΕΛΑΣ και την ΟΠΛΑ (μυστική δολοφονική υπηρεσία του ΚΚΕ) οι παρακάτω οδηγίες, που τις μεταφέρουμε από το βιβλίο του Κώστα Καραλή «Ιστορία δραματικών γεγονότων Πελοποννήσου 43-49» Α' Βραβείο Ιστορίας Ακαδημίας Αθηνών, σελ. 214.

«Το πρώτο και κύριο μέτρο ασφάλειας της επανάστασης είναι ο αφοπλισμός της Μπουρζουαζίας και γενικά των κυριάρχων τάξεων και ο εξοπλισμός τον προλεταριάτου, καθώς και η εξουδετέρωση όλων των επικίνδυνων εχθρών της επανάστασης. Η εφαρμογή του μέτρου αυτού αρχίζει από την πρώτη στιγμή της ένοπλης εξέγερσης, αφοπλίζονται γενικά όλοι οι εχθροί της επανάστασης, είτε με τη βία, είτε με το καλό. Τους ίδιους τους εχθρούς τους μεταχειριζόμαστε ανάλογα με τη θέση και τη στάση τους απέναντι στην επανάσταση. Το προλεταριάτο καταρχήν δεν είναι αιμοβόρο στην επανάσταση του, όπως θέλουν να το παρουσιάσουν οι αστοί, αν και θα είχε λόγους να είναι, είναι όμως αμείλικτα ενάντιο σ' όλους τους εχθρούς της επανάστασης και εφαρμόζει τη μαζική κόκκινη τρομοκρατία ενάντια σ' όλους εκείνους που επιβουλεύονται την εξουσία.

Δεύτερο. Μόλις επικρατήσει η επανάσταση στην Πρωτεύουσα μεταφέρεται αμέσως ο πόλεμος έξω από την πόλη, στις επαρχίες, όπου εν τω μεταξύ έχει αρχίσει η εξέγερση. Ιδιαίτερα σ' όλα τα επαρχιακά κέντρα, αλλά και χωριά. Από την πρωτεύουσα μεταφέρονται δυνάμεις από ένοπλους εργάτες στην ύπαιθρο για την κεραυνοβόλα συντριβή όλων των εστιών αντίδρασης του εχθρού. Έτσι εξασφαλίζεται με συνδυασμένη δράση πρωτεύουσας και επαρχιών η νίκη της επανάστασης σ' ολόκληρη τη χώρα. Στην ύπαιθρο χρησιμοποιούμε και τον πόλεμο των ανταρτών, ιδιαίτερα όταν διαρκεί ο πόλεμος.

Τρίτο. Παντού όπου νικούμε οργανώνουμε Σοβιέτ και προβαίνουμε άμεσα στη συγκρότηση του Σοβιετικού κράτους, εκμηδενίζοντας τελείως τον παλιό κρατικό μηχανισμό των κυριάρχων τάξεων.

Τέταρτο. Προβαίνουμε αμέσως στη συγκρότηση τακτικού κόκκινου στρατού τον προλεταριάτου και της αγροτιάς».(Σημ :Βλέπετε πουθενά αντίσταση;)

Σαν αποτέλεσμα αυτής της οδηγίας άρχισαν οι συλλήψεις από την ΟΠΛΑ

Η παρούσα εικόνα, όπως και οι επόμενες δέκα, είναι σελίδες από το προπαγανδιστικό λεύκωμα που κυκλοφόρησε το ΕΑΜ για την «ιδανική» λαϊκή Δημοκρατία, που θα ακολουθούσε την επικράτηση του. Βέβαια τα δεδομένα της ζωής σης Λαϊκές Δημοκρατίες έδειξαν ότι η πραγματικότητα βρίσκεται στους αντίποδες αυτών των οραματισμών. Για την παρούσα εικόνα θα μπορούσαμε απλώς να παρατηρήσουμε ότι ο Στρατός στις λαϊκές Δημοκρατίες φρουρούσε τους πολίτες για να μην δραπετεύσουν από τον «ερυθρό παράδεισο», πράγμα που απεδείχθη ολοφάνερα μετά την πτώση του καθεστώτος στην Αλβανία. 

Κορυφαίο κομμουνιστικό στέλεχος ομολογεί τις σφαγές αθώων πολιτών

    Ας αφήσουμε όμως να μας τα διηγηθεί ο Γιάννης Καραμούζης, Γεν. Γραμματέας του ΕΑΜ επαρχίας Μεσσήνης, ο οποίος το 1945 πήγε στο Μπούλκες της Γιουγκοσλαβίας και επανήλθε στην Πελοπόννησο το 1948 για την αναδιοργάνωση του 2ου αντάρτικου του ΚΚΕ (δεν ήταν δηλαδή τυχαίος Κομμουνιστής):

    «...Οι διάφοροι υπεύθυνοι των χωριών, ασκούσαν ουσιαστική εξουσία. Αυτή τους η θέση και τον εγωισμό τους κολάκευε και τους ίδιους εξωθούσε , να ενεργούν κατά τρόπον, ώστε να καρπούνται ατομικά οφέλη σε βάρος των συγχωριανών των. Παρά την πίεση όμως, που ασκούσαν στο πληθυσμό, πολλά άτομα σε κάθε χωριό δεν εννοούσαν να υποταχθούν στα γούστα και στις ιδιοτροπίες των κατά τόπους υπευθύνων. Οι αντιδράσεις των δεν εστρέφοντο, όπως είναι ευνόητο κατά της εθνικής αντιστάσεως, αλλά κατά της αυθαιρεσίας των υπευθύνων, που υπό το πρόσχημα του εθνικού αγώνος, προσπαθούσαν να πετύχουν και να ικανοποιηθούν ατομικά οφέλη.

    Από τον Οκτώβριο 1943. η κομματική ηγεσία έδωσε καθοδηγητική γραμμή να γίνουν συλλήψεις των «αντιδραστικών». Οι κομματικοί και εαμικοί υπεύθυνοι των χωριών κατάρτισαν τους καταλόγους. Με μια απλή σημείωση, πλάι στο όνομα κάθε συγχωριανού των, ότι είναι «αντίδραση» χωρίς τίποτε άλλο το συγκεκριμένο συλλαμβάνοντο και οδηγούντο στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Το φαινόμενο αυτό ήταν γενικό σε όλη την Πελοπόννησο. Σε κάθε επαρχία, δημιουργήθηκε και στρατόπεδο.

Στην Καλαμάτα συνελήφθησαν πολλά άτομα. Κυρίως όμως οι πολλές συλλήψεις έγιναν στην ύπαιθρο. Δημιουργήθηκαν τα στρατόπεδα της «Γαράτσας» στην Απάνω Μεσσήνη και του «Χαλβάτσου» στην Κάτω Μεσσήνη.

Οι αντάρτες τον ΕΛΑΣ. διαπαιδαγωγούμενοι ότι οι συλληφθέντες, είναι «αντίδραση», τους φερόντουσαν απάνθρωπα.

Η αυτοδικία και η ανεξέλεγκτος εκτέλεση των συλλαμβανομένων, υπό των τοπικών κομματικών οργανώσεων, ήταν συνηθισμένο φαινόμενο. Μια απλή έκθεση της τοπικής οργανώσεως ότι ο «τάδε ήταν αντιδραστικός και εκτελέστηκε» σκέπαζε κάθε είδος ατομικών και ιδιοτελών σκοπών που αποκρύπτοντο σε τέτοιου είδους εγκλήματα.

    Κάθε χωριό στο Μοριά έχει να αναφέρει πολλά τέτοια γεγονότα. Πολλοί συγχωριανοί των χωριών αυτών εξαφανίσθηκαν, με την δικαιολογία του «αντιδραστικού».

**************************************************

Όσο πλησίαζε προς το τέλος το 1943 τόσο αύξαινε σε ένταση και σε έκταση η ΕΑΜική δυναμική πολιτική στην ύπαιθρο»...

Από το βιβλίο τον Γιάννη Καραμούζη: «Πατριώτες και προδότες στο Μοριά» σελίδα 51.

Την πρώτη καταγραφή για στρατόπεδα συγκεντρώσεως εντόπισα τον Αύγουστο 1943. Στις 20-8-1943 στο Δυράχιο Ταϋγέτου τμήματα του ΕΛΑΣ ανεβαίνουν τις βουνοπλαγιές για να χτυπήσουν τους αντάρτες της αντιστασιακής οργανώσεως «Ελληνικός Στρατός» (Ε.Σ.) που είχε αρχηγό τον συνταγματάρχη Αθανάσιο Γιαννακόπουλο. Για να μην υποστηριχθούν οι. αντάρτες του Ε.Σ. από τους χωριάτες των γειτονικών χωριών ο ΕΛΑΣ συνέλαβε 1000 (χίλιους) αιχμαλώτους, συγγενείς και συμπαθούντες των ανταρτών και αλυσοδεμένους τους έκλεισαν σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως απομακρυσμένα από την περιοχή.

Ανθρώπινος νους δεν μπορεί να συλλάβει την τρομοκρατία των ημερών εκείνων που ασκούσαν οι «αντάρτες της λευτεριάς» σε βάρος αντιπάλου τους. Οι ικεσίες και οι παρακλήσεις των τρομοκρατημένων ανθρώπων καταφθάνουν στον αρχηγό του Ε.Σ: Μας καίνε, ρημάζουν τα σπίτια μας. μας βασανίζουν, γιατί μας αφήνετε απροστάτευτους; Για να σταματήσει η αιματοχυσία ανέβηκε στον Ταΰγετο και ο τότε αρχιμανδρίτης Μεσσηνίας Μακρόπουλος. Ο Ε.Σ. τελικά διαλύθηκε.

Ο γερμανός συγγραφέας Χέρμαν Μάγερ στο βιβλίο του «Από την Βιέννη στα Καλάβρυτα» εκδόσεις ΕΣΤΙΑ   σελίδα 542 λέει το εξής παρμένο από γερμανικά αρχεία. «Οι κάτοικοι των περιοχών από Μέγαρα ως Κόρινθο έδωσαν 400 εκατ. δραχμές στους ΕΛΑΣίτες να μην κάνουν επιθέσεις στους Γερμανούς και αυτοί καταστρέψουν με αντίποινα τα χωριά. Και πράγματι από Απρίλιο 1944 ΔΕΝ έγινε καμία επίθεση ανάμεσα στα Μέγαρα και την Κόρινθο!!!!».

Ο Βρετανός σύνδεσμος ΕΛΑΣ Πελοποννήσου Άντονυ Άντριους σε έκθεση του στο Συμμαχικό στρατηγείο μέσης ανατολής αναφέρει ότι οι αντιφρονούντες στον ΕΑΜ εγκλείονται σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως και ο ίδιος γνώριζε τουλάχιστον πέντε στην Αχαΐα και Ηλεία.(Χέρμαν Μάγερ «Από την Βιέννη στα Καλάβρυτα σελίδα 546».

Ποια ήταν τα Στρατόπεδα Συγκεντρώσεως;

1ον. Στην επαρχία Μεσσήνης ήταν δύο στρατόπεδα: Του Χαλβάτσου στην Κάτω Μεσσήνη και. της Γαράτσας στην Άνω Μεσσήνη, που είχαν την ονομασία Νέα Μόσχα.

Το χωριό Χαλβάτσου (σημερινό Κεφαλόβρυσο) είναι ορεινό μεταξύ επαρχιών Τριφυλίας - Μεσσήνης. και το στρατόπεδο βρισκόταν σε οροπέδιο έξω από το χωριό.

Εδώ έγκλειστοι ήταν από την Καλαμάτα καθώς και άτομα του Ελληνικού Στρατού από τον Αετό Τριφυλίας. Μετά τα βασανιστήρια τους δολοφονούσαν και τα πτώματα τα έριχναν σε ένα σβησμένο ασβεστοκάμινο. Μεταξύ των δολοφονημένων και ο ιερέας του χωριού Φλώκας, Ιωάννης Γαραζιώτης. Την Μεγάλη Παρασκευή 1944 το Τάγμα Ασφαλείας Μελιγαλά με επικεφαλής τον ταγματάρχη Στούπα ελευθέρωσε 450 (!!) κρατουμένους μεταξύ των οποίων και μικρά παιδιά.

Εκεί έμαθαν ότι στη θέση «Προφήτης Ηλίας» ήταν αρκετά άτομα φυλακισμένα μέσα σε ένα εξωκλήσι, που το ονόμαζαν «στρατόπεδο της Ποταμιάς», όπου τα ελευθέρωσαν και αυτά.

2ον. Στο δήμο Φαρών Αχαΐας είναι τρία χωριουδάκια, Μπούμπα, Κούμανι, Φλώκα, σε μικρή απόσταση μεταξύ τους.

Εδώ η επιτροπή ΕΑΜ Αχαΐας εγκατέστησε στρατόπεδα που ενέκλειε τους συλλαμβανόμενους από την περιοχή Αχαΐας, καθώς και ανθρώπους που φιλοξένησαν συμμάχους Άγγλους από τις περιφέρειες Ηλείας και Καλαβρύτων. Αλίμονο σε όποιον τύχαινε να είναι σπιτονοικοκύρης Άγγλου στρατιωτικού. Η κατηγορία «εχθρός του λαού» και «πράχτορας» ήταν αρκετή για εγκλεισμό στο στρατόπεδο, βασανιστήρια και εκτέλεση. Λέγεται ότι στα τρία στρατόπεδα δολοφονήθηκαν 300(!!!) άτομα, μεταξύ των οποίων ο Ιωάννης Πολίνης, δικηγόρος Πατρών, και τα δυο αδέρφια Παναγ. και Κων/νος Φλογερός που είχαν μύλο.

Στρατοπεδάρχες υπηρέτησαν κατά καιρούς ο Ζαχαρίας Ζαχαριάδης από το Ικόνιο της Μικράς Ασίας με βοηθούς εκτελεστές τον Απόστολο Συνούρη. Παναγιώτη Σπυρόπουλο, Καλυβωκά και μερικούς άλλους. Γενικός ανακριτής και ανώτερος επόπτης των τριών αυτών στρατοπέδων ήταν ο Βρασίδας Μακρής από τα Λαγκάδια Γορτυνίας.

Τόσες βαρβαρότητες και. φόνοι έγιναν, ώστε το ΚΚΕ διέγραψε τον Βρασίδα Μακρή και τον Παναγιώτη Σπυρόπουλο για εγκληματική διαστρέβλωση της κομματικής γραμμής. Ιδού το κείμενο της διαγραφής όπως δημοσιεύθηκε σε κομματικό έντυπο της 22-10-44:

«Ο Βρασ. Μακρής, σαν πρώτος Γραμματέας της Περιφερειακής επιτροπής Αχαΐας, ήλθε σε αντίθεση με την κομματική γραμμή, χρησιμοποίησε εναντίον των πολιτών μέθοδες, που όχι μόνον δεν έχουν σχέση με την ηθική και την συμπεριφορά τον κομμουνιστή, μα είναι τελείως αντίθετες με το πνεύμα τον κομμουνιστικού κόμματος, αν και οι περισσότεροι από τους πολίτες ήταν ανακατεμένοι  με προδοτικές πράξεις. Η συμπεριφορά τον Βρασίδα Μακρή παρουσίασε το κόμμα μας σαν αποτελούμενο από βαρβάρους. Ο Παναγιώτης Σπυρόπουλος, που αντιπροσώπευσε την κομματική επιτροπή της περιοχής Πελοποννήσου ΚΕΠΠ στο Νομό Αχαΐας, όχι μόνο δεν πήρε αμέσως τα απαραίτητα μετρά δια το σταμάτημα αυτών των μεθόδων, μα τις ενέκρινε και δεν ενημέρωσε την ΚΕΠΠ». 

Εν συνεχεία λέει η απόφασης της διαγραφής των από το κόμμα: «Το κομμουνιστικό κόμμα, πρωτοπόρο κόμμα τον λαού αποτελείται από επαναστάτες, που μάχονται με αυτοθυσία κατά του κατακτητή και της αντίδρασης και δεν παρασέρνεται από μεθόδους του εχθρού. Η ΚΕΠΠ εφιστά την προσοχή όλων των μελών της κομματικής οργάνωσης περιοχής Πελοποννήσου δια την καλή συμπεριφορά τους στον κόσμο. Ο κομμουνιστής δεν πρέπει να ξεχνά πως σε κάθε του ενεργεία εμφανίζει το κόμμα. Ακόμα καθίστα προσεκτικούς όλους τους συντρόφους στη σωστή εφαρμογή της κομματικής γραμμής και τους καλεί να αγρυπνούν δια κάθε διαστρέβλωση αυτής της γραμμής, η καθαρότητα της εφαρμογής της γραμμής τον κομμουνιστικού κόμματος της Ελλάδος είναι καθήκον όλων των μελών και οπαδών τον κόμματος».

Ο δε Κώστας Καραλής στο βιβλίο του που ήδη αναφέραμε γράφει (σελ. 231-33):

«...Δια τα αποτρόπαια αυτά εγκλήματα, που διεπράχθησαν εις τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως Μπούμπα, Κούμανι, Φλώκα εις βάρος εθνικοφρόνων Ελλήνων εξ Αχαΐας, δια τις συλλήψεις και βασανιστήρια προσώπων ανηκόντων εις την υπηρεσία της εις Πελοπόννησο δρώσας κατά του εχθρού Διασυμμαχικής Αποστολής και γενικώς δια τις πράξεις βίας εις βάρος Ελλήνων ένεκα της δράσεως των κατά τον εχθρού) παραπέμφθηκαν εις ειδικό δικαστήριο κυρώσεων Συντακτικής πράξεως 6/45 και καταδικάσθηκαν από τον ειδικό δικαστήριο δοσιλόγων εν Πάτρας οι κάτωθι: 1) Θρασ. Κωνσταντίνου, ιατρός, γεν. γραμματέας της Νομαρχιακής Επιτροπής τον ΕΑΜ Αχαΐας, ή οποία αποτελούσε την σπουδαιότερη πολιτική εξουσία - της εν λόγω οργανώσεως. Ο Κωνσταντίνου υπήρξε δυναμικός παράγοντας και σημαίνον στέλεχος τον ΚΚΕ, υπηρέτησε συνάμα και ως Καπετάνιος του 12ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ και μετέπειτα εκλέχτηκε Εθνοσύμβουλος. καταδικάστηκε τον Ιανουάριο τον 1950 εις την ποινή των πρόσκαιρων δεσμών, ως υπεύθυνος δια τα διαπραχθέντα εις τη Αχαΐα εγκλήματα. Εκτός τούτου καταδικάσθηκαν και οι κάτωθι: Ο Σμήναρχος Μίχας, Νικόλαος Τριάντης, Αμαλία Γιαννόπουλου, «η μάνα τον Λαού» από το Μαζαράκι Φαρών, Αλκιβιάδης Καλυβωκάς, Νικόλαος Καρανασόπουλος Βρασίδας Μακρής, Ζαχαρίας Ζαχαριάδης, Απόστολος Συνούρης, Βασίλειος Ροδόπουλος και άλλοι,.. »

3ον. Το Μοναστήρι Αγίου Γεωργίου στον Φενεό. Εξαιτίας των όσων συνέβησαν εκεί το ονόμασαν «Ματωμένο Μοναστήρι». Βρίσκεται επί του όρους Χελμού, κοντά στο βάραθρο του Φενεού.

Εδώ συγκεντρώνονταν οι αντιφρονούντες Αργολίδος και Κορινθίας. Άρχισε να λειτουργεί κατ αρχήν ως φυλακή όταν το κατέλαβε η ΟΠΛΑ στις 10 Μαρτίου 1943 και το «απελευθέρωσε» από τους μοναχούς, εκτελώντας τους μαζί με τον ηγούμενο τους, εκτός από ελάχιστους. Τους κρατούμενους, οι δολοφόνοι μετά 2-3 ημερών κράτηση τους οδηγούσαν στο βάραθρο: Τρύπα Φενεού, 6 χιλιόμετρα από το μοναστήρι, και άλλους μεν τους εκτελούσαν χτυπώντας τους στο κεφάλι με τον κωδωνοκρούστη (γλωσσίδι της καμπάνας), άλλους τους έσφαζαν και τους έριχναν στο βάραθρο. Κάποιοι δε ριφθήκανε ημιθανείς!

Οι ντόπιοι κάτοικοι μιλούν για κάποιον σφαγέα Πρόβα ο οποίος παρηγορούσε τα θύματα του ότι «είναι καλό μαχαίρι και δεν θα καταλάβουν τίποτα»!, πρόσταζε δε να πάρουν τέτοια θέση ώστε να μην λερωθεί από τα αίματα τους!! Δεν κατόρθωσα να διασταυρώσω από άλλες πηγές την πληροφορία αυτή.

Αδυνατώ να πιστέψω τον αριθμό των εκτελεσμένων εκεί. Μεταξύ αυτών ο ιερέας Χαρλαύτης με τα δύο παιδιά του, ο ιατρός Αριστείδης Παπαδημητρίου. η Στάικου Βασίλω 30 ετών από το Βαλτέτσι με τα 4 κορίτσια της, 11 έως 18 ετών. Κάθε χρόνο γίνεται από τους συγγενείς μνημόσυνο των νεκρών και πρέπει να παρευρίσκεται το επίσημο κράτος. Με ποιο δικαίωμα κάποιοι τους κατηγορούν για «εορτές μίσους» την στιγμή που αυτοί κάνουν μνημόσυνα σε ήρωες τους υπεύθυνους για τόσους φόνους: Δυστυχώς είναι πολύ προκλητικοί και αυτοί εμποδίζουν την λήθη.

Στρατοπεδάρχης κατ αρχάς ήταν κάποιος Καπετάν Χανιώτης, μετά ο αξιωματικός του ΕΛΑΣ Καπετάν Σερμπένης με βοηθούς εκτελεστές τους Καπετάν Σίμο, Σπουργίτη κ.τ.λ.

Υπεύθυνος για τις εκκαθαρίσεις «αντιδραστικών» της Αργολιδοκορινθίας, που τους έστελνε στο στρατόπεδο αυτό ήταν ο Βαγγέλης Ζέγκος, γνωστός ως «Τριαντάφυλλος». Η ΟΠΛΑ επί των ημερών του συνελάμβανε συνέχεια «αντιδραστικούς», δεν δίστασε μάλιστα να στείλει στο εκτελεστικό απόσπασμα ακόμα και μέλη του ΚΚΕ με την κατηγορία ότι είχαν «συμβιβαστικές τάσεις με την αντίδραση». Πάντως μετά τις δολοφονίες, το ΚΚΕ θεώρησε μόνο αυτόν υπεύθυνο και του επέβαλε την «σοβαρή» ποινή ...της διαγραφής από το κόμμα αλλά τον έστειλε στο Μπούλκες της Γιουγκοσλαβίας για να επανέλθει δριμύτερος να «απελευθερώσει.» την Ελλάδα από τον «μοναρχοφασισμό».

Τα γεγονότα δείχνουν ότι οι εκτελεστές στον Φενεό, όπως και άλλοι, είχαν σαν διασκέδαση τις δολοφονίες!!! (Καραλής σ. 235).Για τις  δολοφονίες στον Φενεό υπάρχει η κατάθεση ενός σφαγές ΕΑΜίτη του Σαμαρτζή.

4ον. Στρατόπεδο Βάχλιας-Γορτυνίας. κοντά στη Κοντοβάζαινα. Ένα από τα μεγαλύτερα και φημισμένα στρατόπεδα. Άρχισε να λειτουργεί τον Μάρτιο του 1944 στο σχολείο του χωριού οι αίθουσες του οποίου ήταν ασφυκτικά γεμάτες και σταμάτησε τον Μάιο του 1944. Οι άνθρωποι της ΟΠΛΑ με επικεφαλείς τους τρομοκράτες Παπαπουλάκο (Δημήτριο Ανδρικόπουλο) και Αθανασιάδη (Γεώργιο Κουλόπουλο) ενέσκηψαν ως λύκοι στα χωριά της περιοχής και κατά κοπάδια οδηγούσαν στο στρατόπεδο τους «αντιδραστικούς». Μετά από ολιγοήμερη παραμονή και βασανιστήρια οδηγούντο προς εκτέλεση στην χαράδρα της Κατσουλιάς, στα γειτονικά Τρόπαια. Το ποιοι θα εκτελεσθούν το αποφάσιζε κάθε ποιοι, ανάλογα με τις ορέξεις του. ο Στρατοπεδάρχης Καπετάν Δήμος (Διονύσιος Ταλαγάνης).

Μεγάλος και εδώ ο αριθμός των εκτελεσμένων, μεταξύ αυτών ο ιατρός Χαράλαμπος Γιαννόπουλος, ο Λεωνίδας Αποσκίτης, αδελφός βουλευτή και η Ναυσικά Πανταζοπούλου στις 4-5-1944 από την Κοντοβάζαινα. Η περίπτωση αυτή είναι ενδιαφέρουσα. Ελασίτες δολοφόνησαν τον Οκτώβριο του 1943 τον πράκτορα της διασυμμαχικής αποστολής Γεώργιο Φλούδα, φέρανε το πτώμα του προς επίδειξη στην Κοντοβάζαινα και απαγόρευσαν την ταφή του. Η δασκάλα Ναυσικά Πανταζοπούλου το έθαψε χριστιανικώς. Μετά από μερικές μέρες έσβησε από τους τοίχους του σπιτιού της τα σφυροδρέπανα και τις προπαγανδιστικές επιγραφές που την νύχτα είχε γράψει η τοπική οργάνωση του ΕΑΜ. Το «έγκλημα» μεγάλο και η τύχη της περιγράφηκε ήδη. Ο αντισυνταγματάρχης Ματζουράνης, πρώην επιτελάρχης του ΕΛΑΣ, ήταν και αυτός κρατούμενος σ’ αυτό το στρατόπεδο και σε αναφορά του περιγράφει πολλές λεπτομέρειες για το τι ακριβώς γινόταν.  

Περιγράφει μάλιστα και βασανιστήρια με την προσωπική συμμετοχή του Άρη Βελουχιώτη. Επειδή κατάγομαι από την Στερεά Ελλάδα και μάλιστα από μέρη που έδρασε ο Άρης Βελουχιώτης, μου είναι αρκετά γνωστές τέτοιες περιπτώσεις (Μαυρολιθάρι κ.τ.λ.).

Υπεύθυνοι των συλλήψεων και εκτελέσεων ήταν οι Γιώργος Σουλιμιώτης, Κυριάκος Σαραντίτης ή Σουρής και άλλοι (Καραλής σ. 237).

5ον. Βελημάχι - Γορτυνίας.

Αυτό ήταν προσωρινή φυλακή λίγων κρατουμένων, στο Δημοτικό σχολείο του χωριού. Μεταξύ των άλλων φυλακισμένοι και 35 εικοσάχρονοι Ταγματασφαλίτες. Άπαντες εκτελέσθηκαν την 15-4-1944 (Μεγάλο Σάββατο) στη θέση Παλιοσπηλιά, ένας — ένας με την σειρά από τον Πάικο Πατρινό που εκτελούσε διαταγές των Γεωργίου Σουλιμιώτη. Π. Νικολαΐδη.

6ον. Σιγουνίου - Λαγοβουνίου - Σουδενών, περιοχής 20 χλμ, νοτίως των Καλαβρύτων.

Στρατοπεδάρχες ο Δ. Αργυρόπουλος και ο Καπετάν Σίμος. Φαίνεται ότι ο Σίμος πήρε προαγωγή διότι τον είδαμε στο Μοναστήρι Αγίου Γεωργίου Φενεού ως βοηθό του Καπετάν Σερμπένη (Κων. Γληνού). Αυτά τα στρατόπεδα με 200 περίπου ομήρους μετακινήθηκαν με ισχυρή φρουρά της ΟΠΛΑ προς τις ανηφοριές του Αφροδισίου όρους διότι τα Τάγματα Ασφαλείας Πατρών πλησίαζαν προς την περιοχή. Ο δρόμος δύσκολος και όσοι βραδυπορούσαν τουφεκιζόντουσαν ή σπρωχνόμενοι έπεφταν σε παρακείμενο βάραθρο. Τελικά έφθασαν στον πυθμένα της βαθιάς χαράδρας Σωληναρίου και διετάχθησαν να ξεκουραστούν. Οι δήμιοι όμως έστησαν τα πολυβόλα και τους δολοφόνησαν όλους, συνολικά 72 άτομα!!! Μεταξύ αυτών ήταν και 43 νέοι αστυφύλακες, εικοσάχρονα παιδιά που μόλις είχαν βγει από τη σχολή Αθηνών και πήγαιναν να αναλάβουν υπηρεσία στην Πάτρα και στην Κέρκυρα. Δεν είχαν προλάβει να κάνουν καμιά πράξη εναντίον του ΕΛΑΣ έστω και με τα κριτήρια τα δικά του. Το τραίνο που τους μετέφερε το εκτροχίασαν οι αντάρτες την 5-4-1944 στο Δερβένι. (Αλήθεια πόσα τραίνα με Γερμανοϊταλούς εκτροχίασαν οι αντάρτες στην Πελοπόννησο; Στους συναδέλφους τον φονευθέντων έστειλαν οι δολοφόνοι επιστολή που έγραψαν δήθεν οι αστυφύλακες: «Σας στέλνουμε τους συναδελφικούς χαιρετισμούς από την Ελεύθερη Ελλάδα». Η βαρβαρότητα δεν είχε όρια. Μεταξύ των δολοφονημένων ήταν και η Πούλια Χρυσόγελου που είχε αρραβωνιασθεί με κάποιον ο οποίος κατετάγη στα Τάγματα Ασφαλείας Πατρών. Το έγκλημα έγινε στις 16 Απριλίου 1944 (Πάσχα). Φαίνεται ότι εκείνες τις ημέρες τον ΕΛΑΣ τον είχε πιάσει ΑΜΟΚ δολοφονιών διότι εξόντωσε (17-4-44) το σύνταγμα 5/42 του Ψαρρού με πολλούς δολοφονημένους και τον ίδιο τον Ψαρρό βέβαια.

7ον. Στρατόπεδα Συρμπανίου.

Οι κρατούμενοι στα στρατόπεδα αυτά απογυμνωνόντουσαν και μετά εκτελούνταν ή δια κτυπήματος στην κεφαλή με σίδηρο όργανο, ή δια κοψίματος καρωτίδας. Μετά οι δήμιοι της ΟΠΛΑ τους έριχναν στα βάραθρα του Αφροδισίου όρους. Στο βάραθρο «Στρογγυλό χωριό» ευρέθησαν πολλά πτώματα σε αποσύνθεση, στο βάραθρο «Απηδιά» ρίχτηκαν την 20-6-44 60 πτώματα, από τα στρατόπεδα Συρμπάνι - Σιγούνι -Σουδενά.

Επικεφαλής των δημίων κάποιος Δημήτριος Καπερώνης ή Καπετάν Ατρόμητος. Εδώ συνέβη το εξής καταπληκτικό: Ο ιατρός Αλκιβιάδης Κανελλόπουλος (πολλούς γιατρούς δολοφόνησε ο ΕΛΑΣ, δεν γνωρίζω τον λόγο) από την Κάτω Αχαΐα είδε το μαρτύριο των άλλων εκτελεσμένων και παρακάλεσε τον δήμιο τουλάχιστον να τον τουφεκίσει, για να λάβει από τον «λαϊκό αγωνιστή» Καπετάν Ατρόμητο την απάντηση, ότι το τομάρι του δεν αξίζει ούτε μία σφαίρα!!!

Ο ΕΑΜίτης Τάκης Φλούδας σύνδεσμος του ΕΛΑΣ με την Διασυμμαχική Αποστολή Πελοποννήσου διαφώνησε για όλες αυτές τις δολοφονίες σε συνέδριο Εαμικού Κινήματος στις 2-8-43 παρουσία του «Παπούα». «Ωρίωνα» κ.τ.λ. Έστειλε μάλιστα στην Εαμική ηγεσία Πελοποννήσου την παρακάτω επιστολή που τόνιζε:

«Με την τρομοκρατία, φόνους, δολοφονίας αθώων πατριωτών, δεν κάμνετε τίποτε άλλο παρά να ωθείτε τους Έλληνας προς τους Γερμανούς και να δημιουργείτε ούτω ρεύμα συμπαθείας προς αυτούς. Μην απατάσθε, τόνισε, οι Έλληνες έχουν αισθητήριο και ορθή κρίσιν και αντιλαμβάνονται τόσον το δικό των συμφέρον, όσο και το συμφέρον των συμμάχων των. Εμείς ακόμη μία φορά τείνουμε χέρι αδελφικό και σας καλούμε στον αγώνα της ελευθερίας της Ελλάδος. Ελάτε ν' αγκαλιαστούμε όλοι και, με την βοήθεια των συμμάχων και φίλων μας του εξωτερικού, να πάρουμε τα όπλα δια να διώξουμε τον κατακτητή, που θέλει να αφανίσει τον τόπον μας. Σεβόμεθα την ιδεολογία σας, έχουμε όμως την ιδίαν απαίτηση από σας, να σεβασθείτε και την δική μας ιδεολογία». (Από το βιβλίο τον Κώστα Καραλή σ. 247).

Φυσικά απεχώρησε, και το ΚΚΕ τον έγραψε στους μελλοθανάτους του. αλλά δεν πρόλαβε, τον δολοφόνησαν οι Γερμανοί.

8ον. Στρατόπεδο Γερακίου Λακωνίας.

Στρατοπεδάρχης ήταν ο Κώστας Απολοδήμος, ιδιαίτερα σκληρός και ανάλγητος, που στο δεύτερο αντάρτικο του ΚΚΕ για την «απελευθέρωση» της Ελλάδας από τον «μοναρχοφασισμό» ήταν αρχηγός Λόχου Πολιτοφυλακής Λακωνίας.

Ήταν μεγάλο το στρατόπεδο αυτό σε μία αυλόμαντρα με κρατούμενους από περιοχές Λακωνίας και Νοτίου Αρκαδίας. Ο αριθμός κρατουμένων ήταν σταθερός διότι υπήρχε συνεχής ροή προσερχόμενων και εξερχόμενων για εκτέλεση. Μεταξύ των δολοφονημένων και ο Αξιωματικός της Χωροφυλακής και Βουλευτής Αρκαδίας Γεώργιος Τουρκοβασίλης, που συνελήφθη τον Οκτώβριο του 1943 (Καραλής σ. 238).

9ον. Στρατόπεδα Μονών Βελανιδιάς και Δημιόβης στον Ταΰγετο, κοντά στην Καλαμάτα.

Μικρά στρατόπεδα όπου η ΟΠΛΑ συγκέντρωνε τους συλληφθέντες Καλαμάτας και γύρω περιοχών. Στη μονή Βελανιδιάς έδρευε το τάγμα του ΕΛΑΣ Τάκη Αναστασόπουλου και στη Μονή Δημιόβης το τάγμα του Ηλία Καραμούζη. Πέριξ της μονής Δημιόβης υπήρχαν 36 άταφα πτώματα!!!

10ον. Κωστομέρα Τριφυλίας, Αυλώνα Τριφυλίας. Μάλλον μικρά προσωρινά στρατόπεδα, έγιναν και εδώ δολοφονίες.

11ον. Άρνα Λακωνίας, στον Ταΰγετο. Στρατοπεδάρχης ο Τάκης Κώνστας από την Άρνα. Εδώ εγκλείσθηκαν 50 αντάρτες του Ελληνικού Στρατού(Ανταρτικής οργανώσεως Πελοποννήσου) επί 20ήμερο, μετά τους μετέφεραν στη Βασιλική Ταϋγέτου όπου τους απελευθέρωσαν την 28-8-1943 μετά από συμφωνία για διάλυση του Ε.Σ.

Το Στρατόπεδο αυτό συνέχισε να λειτουργεί. Τον Δεκέμβριο του 1943 είναι πάλι γεμάτο και μετακίνησε τους ομήρους του στην περιοχή Καστανιά Αγίου Νικολάου. Νέος στρατοπεδάρχης ο Κων/νος Κίκηρας με βοηθό βασανιστή τον Μιχάλη Καψαλάκο.

*************************************************

Χτυπούσαν τους κρατουμένους με αγκαθωτό σύρμα, ξερίζωναν και δόντια. Στο τέλος εκτέλεσαν αρκετούς στη θέση Πηγάδια Αλαγονίας Μεσσηνίας, με ξιφολόγχες!!! Οι δολοφόνοι καταδικάσθηκαν για τις δολοφονικές τους ενέργειες (ο Καψαλάκος δις εις θάνατον) αλλά τελικά την γλίτωσαν λόγω μέτρων επιείκειας. (Από το βιβλίο «Με το φωτοστέφανο τον Μαρτυρίου» της Τσελεσίλλα - Ιωαννίδου Λαμπέα, σελίδα 89).

Χτυπούσαν τους κρατουμένους με αγκαθωτό σύρμα, ξερίζωναν και δόντια. Στο τέλος εκτέλεσαν αρκετούς στη θέση Πηγάδια Αλαγονίας Μεσσηνίας, με ξιφολόγχες!!! Οι δολοφόνοι καταδικάσθηκαν για τις δολοφονικές τους ενέργειες (ο Καψαλάκος δις εις θάνατον) αλλά τελικά την γλίτωσαν λόγω μέτρων επιείκειας. (Από το βιβλίο «Με το φωτοστέφανο τον Μαρτυρίου» της Τσελεσίλλα - Ιωαννίδου Λαμπέα, σελίδα 89).

12ον. Στόμιο Ολυμπίας. Μικρό προσωρινό στρατόπεδο. Γνωρίζω τα ονόματα των δολοφονημένων εκεί.

13ον.   Βυτίνας - Γεωργιτσίου.

Στο πρώτο έγκλειστοι ήταν εκατό άτομα του Τάγματος Ασφαλείας Μιστρά με την επωνυμία «Λεωνίδας» καθώς και σημαίνοντες κάτοικοι της περιοχής Σπάρτης .Στο δεύτερο (Γεωργιτσίου) άτομα της ιδίας συνθέσεως. Αυτά τα αιχμάλωτα άτομα είχαν τετράμηνη περιπέτεια.

Ήταν κλεισμένοι (κάτοικοι και Τάγματα) από τον φόβο δολοφονιών εκ μέρους του ΕΛΑΣ στο Κάστρο του Μιστρά έτοιμοι να δώσουν μάχη με τους ΕΛΑΣίτες. Τελικά στις 12-10-1944 παρεδόθησαν κατόπιν συμφωνίας ότι ο ΕΛΑΣ δεν θα πειράξει κανέναν. Παρά την συμφωνία οι ΕΛΑΣίτες μόλις τους αφόπλισαν ΕΣΦΑΞΑΝ ΑΜΕΣΩΣ επί του φορείου ευρισκόμενο τραυματία υπολοχαγό Αλέκο Δριβάκη και άλλους τριάντα της διμοιρίας Αγίου Ιωάννου Μιστρά αφού πρώτα τους απογύμνωσαν και τους βασάνισαν μετά  τους τουφέκισαν.

Αρχηγός του εκτελεστικού αποσπάσματος που διέπραξε αυτές τις δολοφονίες ήταν ο ΕΛΑΣίτης Ναπολέων Παπαγιαννόπουλος.

Τους ανώτερους αξιωματικούς του Τάγματος Ασφαλείας Μιστρά τους έκλεισαν στην έπαυλη Σαρσάνη και ετοιμαζόταν να τους ρίξουν στον …Καιάδα του Ταϋγέτου εκεί πού πριν 2000 χρόνια οι Σπαρτιάτες έριχναν τα ανάπηρα παιδιά τους.( σημ:Δηλαδή οι «Προοδευτικές - Δημοκρατικές » δυνάμεις θα μας πήγαιναν 2000 χρόνια πίσω. Μήπως δεν μας πήγαν τελικά;)

Είχαν όμως τύχη. Διότι πρόλαβε και τους γλίτωσε η Αγγλική μηχανοκίνητη Μονάδα υπό την ηγεσία Άγγλου Ταγματάρχη. Τους μετέφεραν σε φυλακές , σε στρατόπεδο της Βυτίνας ,μετά ξανά σε φυλακές και οι Άγγλοι τους ξαναγλύτωσαν από το ΕΛΑΣίτικο μαχαίρι. Αποφυλακίστηκαν την 5-3-1945 από τις νόμιμες αρχές της Ελλάδος και πήγαν κατ ευθείαν στην Μητρόπολη Σπάρτης όπου χωροστατούντος του Μητροπολίτου έγινε  δοξολογία ενώπιον χιλιάδων λαού.

14 ον. Βαρβάσαινας Πύργου. Ήταν στο δημοτικό σχολείο του χωριού. Μεταξύ των συλληφθέντων και ο πρόεδρος του δικηγορικού συλλόγου Πύργου Δημήτριος Φωτόπουλος Δημήτριος Φωτόπουλος. Τον σκότωσε εν ψυχρώ μέσα στο πλήθος των κρατουμένων (όπως έκανε πάντα) με το περίστροφο του ο «λαϊκός αγωνιστής» Ηλίας Κονδύλης. Το έγκλημα έγινε στις 8-9-1944.

15ον. Πόθου και Άσπρων Σπιτιών Ηλείας.

Εδώ συγκεντρώνονταν «εχθροί του λαού» Ηλείας, όπου κατόπιν βασανιστηρίων εκτελούντο.

16ον. Χάραδρο Κυνουρίας, κοντά στο Άστρος. Ήταν στο Δημοτικό σχολείο του χωριού με 200 περίπου κρατουμένους της περιοχής Τριπόλεως, όλων των επαγγελμάτων και ηλικιών. Άλλα βασανιστήρια εγένοντο δημοσίως να βλέπουν όλοι οι κρατούμενοι και άλλα στη θέση «Γουρνάκι», 300 μέτρα μακριά από το χωριό. Διοικητής κάποιος Κων/νος Ζησιάδης, με ανταρτοδίκες-βασανιστές τον Καπετάν Παύλο (Μπουζάνη). Καπετάν Κυριάκο και Καπετάν Λέων. Ο Καπετάν Λέων έχει γραφεί, χωρίς να το επιβεβαιώσω από άλλες πηγές, ότι δεν ήξερε καλά ελληνικά. Εδώ δολοφονήθηκαν πέντε άτομα, μεταξύ των οποίων και ο Ιωάννης Βουγιουκλάκης, πατέρας της ηθοποιού Αλίκης Βουγιουκλάκη. Δεν συμπαθούσε το ΕΑΜ γι αυτό η ΟΠΛΑ τον συνέλαβε σε ένα χωριό της Κορινθίας όταν προσπαθούσε να ανταλλάξει ρούχα με λίγα τρόφιμα, αρχές Δεκεμβρίου 1943. Τον βασάνιζαν πολλές μέρες σε καθημερινή βάση. Μετά από σκληρό βασανισμό έμεινε αναίσθητος και εντός του σχολείου, παρουσία όλων του έβγαλαν τα χρυσά δόντια με την τανάλια!!! Τον μετέφεραν στις 31-12-1943, δυο χιλιόμετρα έξω από το χωριό στη θέση Διάσελα και μαζί με τους Αναστάσιο Κανάβαρο, Σαράντο Πουρνάρα, Τάκη Κουγιούρα και Γεώργιο Τράκα τους έριξαν σε ένα λάκκο και τους δολοφόνησαν με πέτρες!!! (όπως τον Άγιο Στέφανο). Η αγανάκτηση των κατοίκων ήταν μεγάλη αλλά λόγω τρομοκρατίας δεν μπορούσαν να την εκδηλώσουν. Γι’ αυτό το στρατόπεδο το μετέφεραν τον Ιανουάριο του 1944 στη Μονή Ορθοκωστάς (Εορτακουστής) και μετά στη Μαύρη Τρύπα, όπου τον Φεβρουάριο του 1944 ελευθέρωσε τους κρατουμένους  Γερμανικό απόσπασμα και οι κρατούμενοι έπεσαν και φίλησαν τα πόδια των Γερμανών. Αυτή ήταν η κατάντια του «απελευθερωτή» ΕΛΑΣ, να προτιμούν οι Έλληνες τους Γερμανούς παρά την «Ελευθερία» που τους προσέφερε!! (Χρήστος Ζαλικώστας. «Χρονικό της Σκλαβιάς». σ. 178).

17ον. Αγίας Σωτήρας Βουρβούρων Τριπόλεως (Κυνουρία). Μεταξύ των κρατουμένων ο ανθυπολοχαγός του «Ελληνικού Στρατού» Κων/νος Σαραντόπουλος. Τον Ιανουάριο του 1944 τον δολοφόνησαν μαζί. με 13 άλλους και τους έριξαν στην λίμνη Ντάκα περιοχής Τριπόλεως.

18ον. Μπεζεστένι Μελιγαλά. Προσωρινό στρατόπεδο διότι σε λίγες μέρες άδειασε, θα δούμε πώς.: Μπεζεστένι σημαίνει «υπαίθριο παζάρι» και είναι ένας μαντρότοιχος δίπλα στο Σ. σταθμό Μελιγαλά. που γινόντουσαν εμποροπανηγύρεις,

Εδώ συγκεντρώθηκαν οι λίγοι εναπομείναντες άνδρες των Ταγμάτων Ασφαλείας Μελιγαλά και Καλαμάτας μετά την ήττα τους στη μάχη του Μελιγαλά, καθώς και πάρα πολλά άτομα που φοβούντο την δράση του ΕΛΑΣ και του Άρη Βελουχιώτη. Οι άνδρες των Ταγμάτων Ασφαλείας ήταν μία μικρή μειοψηφία. Ο συνολικός αριθμός όλων των Ταγματασφαλιτών πριν την μάχη ήταν 800 άτομα. Ο Βελουχιώτης είχε εκδώσει την υπ' αριθ. Ε.Π.Ε. 330/15-9-44 διαταγή «Πας συλλαμβανόμενος Ταγματασφαλίτης θα τουφεκίζεται επί τόπου», και οι ΕΛΑΣίτες πειθάρχησαν στην διαταγή του. Συνεπώς ο αριθμός ήταν πολύ λιγότερος από 800 άτομα λόγω απωλειών στη μάχη και της εκτελέσεως των αιχμαλώτων. Παρόλα αυτά στο Μπεζεστένι βρέθηκαν στοιβαγμένα 2.000 άτομα, όλων των ηλικιών, από μωρά μέχρι γέρους. Γι' αυτό λοιπόν καταρτίστηκε μία επιτροπή από τους ΕΑΜίτες Βασίλειο Μπράβο, Γιάννη Καραμούζη και άλλους για εκκαθάριση του στρατοπέδου. Πράγματι απελύθησαν πολλά γυναικόπαιδα, αλλά μερικά από αυτά μόλις βγήκαν έξω σκοτώθηκαν από διάφορους ΕΛΑΣίτες.

Πολλοί αξιωματικοί και στρατιώτες των Ταγμάτων συγκεντρώθηκαν στο χωριό Μερόπη δίπλα στο Μελιγαλά. στη μάντρα του «Κριμπά». Μεταξύ των κρατουμένων στο Μπεζεστένι και ο Περικλής Μπούτος με τα δύο του παιδιά, πατέρας του πολιτευτή Γιάννη Μπούτου, ενώ στη Μερόπη ήταν ο κατοχικός Νομάρχης Μεσσηνίας Περωτής. Ο Γιάννης Καραμούζης μαζί με τον Βασ. Μπράβο συγκρότησαν εκτελεστικά αποσπάσματα του ΕΛΑΣ και της ΟΠΛΑ υπό την διοίκηση του Μάτζαρη και του Ν. Μητροπούλου.

Αλλά ας αφήσουμε τον ίδιο τον Γιάννη Καραμούζη να μας τα διηγηθεί από το βιβλίο του «Πατριώτες και προδότες στο Μωριά!».

«Ο Άρης με τον υπασπιστή τον Τζαβέλα και 4-5 μαυροσκούφηδες επεσκέφθη στο χωριό Μερόπη τους Ταγματασφαλίτες που δεν είχαν εκτελεσθεί. Τους έγδυσε και ο ίδιος προσωπικώς έδωσε το σύνθημα για άγριο ξυλοδαρμό μέχρι αίματος. Μόλις βράδιασε τους παρέδωσε στους μαυροσκούφηδες και με την βοήθεια και άλλων ανταρτών σφαγιάσθηκαν όλοι, λίγο έξω από την Μερόπη». (σελ. 74).

    Κάποιος άλλος αναφέρει ότι ο Τζαβέλας σκότωσε μερικούς πατώντας τους στα κεφάλια με τις αρβύλες του!!!

    Για το τι έγινε στο «Μπεζεστένι». θα αφήσουμε πάλι τον ίδιο να μας τα διηγηθεί:

    «Εθεωρείτο δείγμα αφοσιώσεως και πίστεως στο κόμμα η αυτοπρόσωπος εκτέλεση κρατουμένων ή η σύμπραξης και η συμβολή δια την' εκτέλεση. Οι οργανωθείς είχαν διαπαιδαγωγηθεί σ' αυτό το πνεύμα.

    Πολλές οργανώσεις, για να φανούν «πρότυπα» καλών και πιοτών κομματικών οργανώσεων ζητούσαν και φυσικά έπαιρναν τους συγχωριανούς των να τους «δικάσουν» και να τους εκτελέσουν στα χωριά τους. Το παράδειγμα το έδωσε η οργάνωση Οιχαλίας και Μερόπης. Πήραν τους συγχωριανούς των και εκεί με πανηγύρια και χορούς τους εκτέλεσαν. Το παράδειγμα τους το μιμήθηκε και το Νησί: Πήραν 13 από τον Μελιγαλά τους οδήγησαν στο κέντρο της πόλεως Μεσσήνης και εκεί με χορούς και τραγούδια - αντιγραφή των κανιβάλων - τους εκτέλεσαν» (σελίς77).

  Σημείωση. Αυτοί οι κανίβαλοι που αναφέρει Γ. Γραμματέας του ΕΑΜ Μεσσήνης σίγουρα αναγνωρίζονται από το ΚΚΕ ως «λαϊκοί ήρωες». Το επίσημο όμως Κράτος, ήθελα να ήξερα. τους χορηγεί συντάξεις «Εθνικού Αντιστασιακού»; Δεν γνωρίζω τι ακριβώς έπραξαν οι 13 εκτελεσθέντες με αυτό τον τρόπο, πάντα οι εκτελεστές έφεραν την ανθρωπότητα χιλιάδες χρόνια πίσω!!! Τα γεγονότα που περιγράφει ο Γ. Καραμούζης τα έχω επιβεβαιώσει και από άλλες πηγές, ακόμη και από μαρτυρίες ατόμων που τα έζησαν.

Δεκαοκτώ όμως άτομα εκτελέσθηκαν κατ' άλλον τρόπον, ας δούμε πως:

«Μεταξύ των αιχμαλώτων τον Μελιγαλά ήσαν πολλοί πολιτευτές και μερικοί αξιωματικοί Ήταν πρόσωπα που η εκτέλεση των υπό κάποια «μορφή νομιμότητας» δηλαδή δι' ανταρτοδικείων. αφού δεν είχαν εκτελεσθεί κατά την «μάχη», Ίσως να δημιουργούσε ζητήματα στο κόμμα. Γι' αυτό βρέθηκε τρόπος «ανεύθυνου» εκτελέσεως των. Κατά πρόταση τον Βασ. Μπράβου, που υιοθετήθηκε από τον Κουλαμπά, θα μεταφερόντουσαν στην Καλαμάτα. Εκεί θα είχε προετοιμασθεί «αγανακτισμένο» πλήθος και θα τους εκτελούσε. Πράγματι την 16 Σεπτεμβρίου ξεχωρίστηκαν 18 άτομα δια να μεταφερθούν στη Καλαμάτα. Η κομματική όμως οργάνωση της Καλαμάτας δεν μπόρεσε να οργανώσει καλά και να προετοιμάσει τους «αγανακτισμένους». Γι' αυτό ειδοποίησε και ανεβλήθη, δια την επομένη, η μεταφορά των εις την Καλαμάτα.

Η ΕΑΜική εφημερίδα "Ελεύθερη Μεσσηνία» στις 17 Σεπτεμβρίου αντέγραφε την είδηση ότι πρόκειται το απόγευμα να μεταφερθούν στην Καλαμάτα οι αρχηγοί των Ταγμάτων. Οι κομματικές οργανώσεις κινητοποίησαν τα μέλη τους και τους οπαδούς των ώστε σε ορισμένη ώρα να ευρίσκονται σε καθορισμένο μέρος των Καλαμών δια να «υποδεχθούν» τους αρχηγούς των Ταγμάτων.

Το απόγευμα της 17 Σεπτεμβρίου, 18 εκ των αιχμαλώτων, μεταξύ των οποίων οι Περικλής Μπούτος, πολιτευτής του κόμματος των φιλελευθέρων. Ταγματάρχης Χριστόφιλος, Ταγματάρχης Χωροφυλακής Φραγκουδάκης, Γαλόπουλος αντεισαγγελέας Καλαμών, Δημήτριος Περωτής Νομάρχης Μεσσηνίας, Μορφονιός Ταγματάρχης κ.λ.π. μεταφέρθηκαν δι' αυτοκινήτου στην Καλαμάτα. Το αυτοκίνητο σταμάτησε στην κεντρική πλατεία. Εκεί είχε συγκεντρωθεί πολύς κόσμος και τα «χωνιά» του Ε.Α.Μ. από ενωρίς καλούσαν το «λαό» να είναι συγκεντρωμένος για την «υποδοχή».

Μόλις άρχισαν να τους κατεβάζουν από το αυτοκίνητο, τους έπεσαν απάνω οι «αγανακτισμένοι» και με μαχαίρια και ραβδιά τους σκότωσαν, υπό τα αλλεπάλληλα συνθήματα των χωνιών του Ε.Α.Μ. Μετά την κατακρεούργηση των προς «τέρψιν» του λαού κρεμάστηκαν στα φανάρια της κεντρικής πλατείας της πόλεως».

Ο δολοφονηθείς Νομάρχης Μεσσηνίας Δημ. Περωτής επικεφαλής επιτροπής γλίτωσε στις 11-2-1944 από το Γερμανικό εκτελεστικό απόσπασμα τον μεγαλύτερο αριθμό από τους 1500 συλληφθέντες Καλαματιανούς στο Γερμανικό Στρατόπεδο συγκεντρώσεως <<Παπαφλέσσας >>στην Καλαμάτα. Δεν μπόρεσε να κάνει τίποτα για 149 άτομα που εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς ως αντίποινα δια τον φόνο 2-3 Γερμανών από τους αντάρτες τους ΕΛΑΣ στο χωριό Άγιος Φλώρος Μεσσηνίας. Και να φανταστείτε ότι ο ΕΛΑΣ ΗΞΕΡΕ ότι υπάρχουν συλληφθέντες να εκτελεστούν ως αντίποινα. Τα έκανε ΕΠΙΤΗΔΕΣ.

Ο δολοφονηθείς Ταγματάρχης Χωροφυλακής Φραγκουδάκης τον Μάιο του 1944 γλίτωσε την τελευταία στιγμή από το Γερμανικό εκτελεστικό απόσπασμα 50 ΕΑΜιτες της Καλαμάτας και αυτοί για ευγνωμοσύνη τον κατακρεούργησαν.

Αν κατ' αυτόν τον τρόπον είχαν εκτελεσθεί ΕΑΜίτες με την πανίσχυρη προπαγάνδα και χρήματα που διαθέτουν οι «προοδευτικές δυνάμεις», όλη η Ελλάδα θα τους είχε στήσει αγάλματα, η δε σχολική ιστορία θα είχε αφιερωθεί σ' αυτούς σελίδες ολόκληρες!! Τώρα αν το θυμίζεις θεωρείσαι… πτωματολόγος!!!

(ΣΗΜ:Κατά τον ίδιο τρόπο και μετά από ομιλίες ακόμα και «Εθνοσυμβούλου»,(σημ: δηλαδή βουλευτού του ΕΑΜ –ΚΚΕ για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους) που κάλεσε το λαό να τιμωρήσει τους προδότες, εξετελέσθησαν στην Πύλο Μεσσηνίας 21 άτομα με μαχαίρι και τα πτώματα τους πετάχτηκαν από τα παράθυρα στο μαινόμενο πλήθος πού φώναζε ρίξε τους ρίξε τους!!! Ότι και να είχαν κάνει αυτά τα άτομα, ο τρόπος της δολοφονίας τους ήταν κανιβαλικός.)

Όσοι απέμειναν στο Μπεζεστένι τουφεκίσθηκαν όλοι «δια να μη τους κάνει χωροφύλακες ο Παπανδρέου» και τα σώματα τους ρίφθηκαν στην περιβόητη πηγάδα (γνωστή η ιστορία της). Τα θύματα περίπου 2.000.

Αυτό ήταν το τέλος του Στρατοπέδου συγκεντρώσεως Μελιγαλά.

19ον. Στρατόπεδο συγκεντρώσεως Πύργου. Και τα Τάγματα Ασφαλείας στην περιοχή Πύργου ανταπέδωσαν περίπου  στα ίσια. Συνέλαβαν 800 ΕΑΜιτες της περιοχής και τους έκλεισαν σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Στρατοπεδάρχης ο Ταγματάρχης Κοκκώνης Γεώργιος του Τάγματος Ασφαλείας Πύργου. Δεν έκανε εκτελέσεις, τους είχε για διαπραγματευτικό χαρτί με το ΕΑΜ. Πράγματι στις 5-9-1944, σε ένδειξη καλής θελήσεως για να μη πραγματοποιηθούν σφαγές, τους άφησε όλους ελεύθερους. Παρόλα αυτά ο ΕΛΑΣ καταπάτησε την συμφωνία και δεν απέφυγαν την σφαγή. Οι ελευθερωθέντες ΕΑΜίτες ενώθηκαν με τους επιτιθέμενους και  στις 9-9-1944 σκότωσαν 150, τραυμάτισαν 120 και έκαψαν 50 σπίτια.

20ον. Στρατόπεδο Βαλιμής Αχαΐας, κοντά στον Φενεό. Μάλλον μικρό στρατόπεδο προσωρινής κρατήσεως. Τους μετέφεραν σε άλλα και από εκεί πήγαιναν για εκτέλεση.

    Χαρακτηριστική περίπτωση είναι του Ανδρέα (25 ετών) και της Αμαλίας (17 ετών) Αναγνωστοπούλου από το Μεσορρούγι Καλαβρύτων. Συνελήφθησαν επειδή ο ΕΑΜίτης αδερφός τους λιποτάκτησε από το ΕΑΜ και κατετάγη στην Χωροφυλακή!! Τους συνέλαβαν και τους έκλεισαν στο στρατόπεδο Βαλιμής. Μετά από δύο μηνών περιπέτεια όπου τους μετέφεραν από χωριό σε χωριό, βιάζοντας κατά τις ορέξεις τους την κοπέλα, τελικά μετά από κάποιον βιασμό την έσφαξαν και όλα αυτά μπροστά στον αδερφό της. Αυτόν τον αποτελείωσαν στις 26-7-1944. Ο καπετάν Τάσος (Αναστάσιος Ζερβός) το 1946 για τις δολοφονίες που διέπραξε καταδικάστηκε δις εις θάνατον στην Πάτρα και εξετελέσθη για να περάσει στο πάνθεον των «ηρώων» του ΚΚΕ και του «λαϊκού κινήματος» («Με το φωτοστέφανο του Μαρτυρίου», σ. 42).

       21ον. Ι. Μονή ΕΛΩΝΗΣ Πάρνωνος, κοντά στο Λεωνίδιο Σπάρτης.

Μικρό στρατόπεδο με ανταρτοδικείο. Οι ανταρτοδίκες ήταν ταυτόχρονα και εκτελεστές!! Έτσι γινόταν σε όλα τα στρατόπεδα.

Σε εκκαθαριστική επιχείρηση Γερμανικών δυνάμεων κάποιοι πρόλαβαν και δραπέτευσαν. Μεταξύ αυτών και ο πρώην Ελασίτης Αντισυνταγματάρχης Ανδρέας Γ. Λουμάκης, ο οποίος συνελήφθη επειδή αποσκίρτησε από τον ΕΛΑΣ. Δυστυχώς τότε έτσι ήταν. Ή με το ΕΑΜ ή έπρεπε να πεθάνεις. Μετά την δραπέτευση τον, αρχές 1943, κατέφυγε στην στρατιωτική διοίκηση Ισμαηλίας Μέσης Ανατολής. Το τέλος του ήταν οδυνηρό. Το 1948 στην μάχη της Καρδίτσας μεταξύ Στρατού και «Δημοκρατικού στρατού» του ΚΚΕ, τραυματίσθηκε και συνελήφθη αιχμάλωτος. Μια «λαϊκή Αγωνίστρια» με τσεκούρι του άνοιξε το κεφάλι στα δύο!!!

22ον. Μανιάκι Μεσσηνίας. Σε εκκαθαριστική επιχείρηση των Ταγμάτων Ασφαλείας στη Χώρα Τριφυλίας το μετέφεραν στο Μαργέλι (σημ. Κοντογόνι). Στο στρατόπεδο Μανιακίου σκότωσαν τον Γιώργο Γιαννόπουλο από το Καραμανώλι (σημ. Γλυφάδα) και κάποιον γέρο 75 ετών επειδή έκανε το «μεγάλο» αδίκημα να πάρει ένα δεμάτι σιτάρι (θερισμένο) να το τρίψει να πάρει τον καρπό!!!

Στο Μαργέλι οι κρατούμενοι ήταν 150 άνδρες, γυναίκες, παιδιά. (Υπεύθυνοι στρατοπέδου κάποιοι Ρουσέας Παναγιώτης Ρουσέας Παναγιώτης, Ματζώρος και Λίβας Λίβας).

23ον. Μινάγια Μεσσηνίας (σημ. Αμπελόκηποι). Σκότωσαν τον Τάκη Καρβουνιάρη από την Πύλο.

Αυτά τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως κατόρθωσα να εντοπίσω από την βιβλιογραφία στην Πελοπόννησο. Ασφαλώς θα υπάρχουν και άλλα, γι' αυτό καλώ όποιον γνωρίζει κάτι σχετικό με στοιχεία, να γράψει στο ΤΟΤΕ. Όπως επίσης και οτιδήποτε καταρρίπτει ή ενισχύει τα γραφόμενα μου, διότι η ιστορική αλήθεια πρέπει να καταγράφεται όποιοι και αν θίγονται.

Στρατόπεδα συγκεντρώσεως το ΕΑΜ δημιούργησε παντού, σε όλη την Ελλάδα, όπου επικράτησε την περίοδο 42-44. Η έρευνα θα συνεχισθεί γι αυτό κάθε βοήθεια ευπρόσδεκτη.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα κομμουνιστή «ήρωα»...

  Τελειώνοντας το αφιέρωμα (στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως Πελοποννήσου θα αναφερθώ σε μία ανόσια πράξη απ' τις πολλές κάποιου Κώστα Κανελλόπουλου Κώστα Κανελλόπουλου, που δυστυχώς το ΚΚΕ τον έχει κατατάξει και αυτόν (όπως και τόσους άλλους αναλόγου συμπεριφοράς) στο πάνθεο των ηρώων του.

Ο Κ. Κανελλόπουλος ήταν μόνιμος ανθυπίλαρχος τον Στρατού και αποτάχτηκε για κομμουνιστική δράση πολύ πριν τον Αλβανικό πόλεμο. Με το ΕΑΜ βρήκε την ευκαιρία να πάρει τα αξιώματα που δεν πήρε στο Στρατό.

Τον Νοέμβριο του 1943 στο χωριό Δυρράχιο Ταϋγέτου δίκασε την Νίτσα Ρούκα από την Καλλιρόη Μεσσηνίας διότι δεν δέχθηκε να γίνει ερωμένη του!! Η κατηγορία ήταν ότι είχε σεξουαλικές σχέσεις με τους Ιταλούς. Προηγουμένως (Μεγάλη Παρασκευή 43) είχε σκοτώσει τους γονείς της, την αδερφή της και είχε κόψει το ένα πόδι του αδερφού της. Η κοπέλα εξετάσθηκε από δύο γιατρούς, ο ένας ήταν ο Καπόπουλος από τους Κωνσταντίνους, και οι δύο είπαν ότι ήταν παρθένος. Το «δικαστήριο» παρουσία όλων των, υποχρεωτικώς παριστάμένων, κατοίκων του χωριού την καταδίκασε σε θάνατο. Τρεις φορές οι αντάρτες του ΕΛΑΣ βλέποντας το άδικο αστόχησαν, αλλά τελικά την εκτέλεσε ο ίδιος ο Κ. Κανελλόπουλος. Σημειωτέον ότι κάποτε που είχε τραυματισθεί, η Νίτσα Ρούκα τον είχε νοσηλεύσει! Το επεισόδιο περιγράφει ο Χρήστος Ζαλοκώστας στο «Χρονικό της Σκλαβιάς» σ. 177, ο Κοσμάς Αντωνόπουλος «ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΣ» σ. 1321 καθώς και ο υπολοχαγός Γ. Ταβερναράκης αρχηγός της συμμαχικής αποστολής ΣΜΑ περιοχής Ταϋγέτου σε αναφορά του. Μάλιστα ο Ταβερναράκης επενέβη να την διασώσει, αλλά μάταια. Ας τον έχει λοιπόν το ΚΚΕ «ήρωα» του να τον καμαρώνει, αλλά ας μάθουν κάποιοι την ιστορία του να μην τον τιμούν ως «ήρωα». Δυστυχώς δεν είναι ο μοναδικός τέτοιου είδους «ήρωας».

Είναι γνωστό ότι μετά την ήττα του Κομμουνιστικού Κινήματος τον Δεκέμβριο του 1944 επακολούθησε η συμφωνία της Βάρκιζας (Φεβρ. 1945). Αυτή δεν αμνήστευσε τα ποινικά αδικήματα (δολοφονίες, ληστείες κ.τ.λ.).

Πολλοί λοιπόν «λαϊκοί αγωνιστές» δικάστηκαν γι' αυτά τα εγκλήματα. Συνεπώς είναι ΜΕΓΑ ΨΕΥΔΟΣ αυτό που λένε ότι διώχτηκαν από την «αντίδραση» διότι έκαναν αντίσταση στους κατακτητές. Μάλιστα πολλοί από αυτούς δεν μπόρεσαν να επανέλθουν στην κανονική τους ζωή διότι θα συλλαμβάνονταν και έτσι έμειναν ως παρακρατικές ομάδες στα βουνά. Περίπου 3.000 άτομα φυγοδικούσαν οργανωμένα σε ομάδες 10-15 ατόμων.

Διάβασα πρόσφατα ότι στις 25-6-96 ο Δήμος Χαϊδαρίου έστησε άγαλμα του Κομμουνιστή Νίκου Πλουμπίδη. Ο Νίκος Πλουμπίδης ή Μπάρμπας κατά την διάρκεια της κατοχής ήταν για ένα διάστημα αρχηγός της ΟΠΛΑ, που τόσα εγκλήματα έκανε κατ' εντολή του σε βάρος του Ελληνικού Λαού.

Είναι παράλογο να στήνουμε αγάλματα αναγνωρίζοντας ως ήρωες τέτοια άτομα, την στιγμή που αναλόγων προσώπων αγάλματα γκρεμίστηκαν στις λεγόμενες «Λαϊκές Δημοκρατίες». Δυστυχώς η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα της Ευρώπης όπου τέτοια άτομα τιμώνται.

Πιθανόν για όλα όσα έγραψα κάποιοι να με κατηγορήσουν για πτωματολογία και αναμόχλευση παθών.

Αυτή όμως είναι η ιστορική αλήθεια και όποιος θέλει ας με διαψεύσει με ντοκουμέντα..

Δυστυχώς, οι «προοδευτικές» δυνάμεις 25 χρόνια χωρίς αντίπαλο αναμοχλεύουν πάθη και πτωματολογούν γι' αυτά που έπαθαν και κυρίως που δεν έπαθαν.

Ήρθε η ώρα. Πέρασαν ήδη 50 χρόνια από τότε που συνέβησαν τα γεγονότα, να αποκατασταθεί η ιστορική αλήθεια η οποία οικτρά παραμορφώθηκε από την προπαγάνδα της Αριστεράς που δυστυχώς χρηματοδοτείται και με κρατικά χρήματα, δηλ. και με συμμετοχή των θυμάτων της εγκληματικής δραστηριότητας των «Λαϊκών Αγωνιστών», Το ευτύχημα για τον Ελληνικό λαό είναι ότι δεν επικράτησαν δυναμικά τότε. Οι Έλληνες θα πάθαιναν ότι έπαθαν οι Καμποτζιανοί στα τέσσερα χρόνια διακυβερνήσεως τους από τον Πολ-Ποτ και τους Ερυθρούς Χμερ. Εξολοθρεύτηκε 1 εκατομμύριο από τα 7 εκατομμύρια κατοίκων. Και φυσικά όλοι οι επιστήμονες (γιατροί, δικηγόροι κτλ.) διότι ο «λαός» δεν χρειαζόταν την επιστήμη τους.    

http://sfoulidis.landofheroes.org/eam/eam2.htm